Od kilku lat podróżuję z innymi, spełniając się w roli „kaowca”. I uważam, że ten czas jest również wyjątkowy. Być może, nasze drogi już kiedyś się przecięły. Świat wcale nie jest taki wielki, a spotkania na szlaku, to część motocyklowej przygody. Mam nadzieję, że macie z tego spotkania dobre wspomnienia. Jeżeli nie, to przepraszam i proszę o drugą szansę – nawet największy twardziel/-ka ma nieraz gorszy dzień – motocykl nie jedzie tak, jakbyśmy chcieli, a kierowcy zajeżdżają drogę. Sami wiecie, jak to jest. Poza tym jestem kobietą. I z tym związany jest ten element nieprzewidywalności.

Czym dla mnie jest podróż motocyklowa? Podróż to stan ducha i nastawienia do świata. Być w podróży, to być otwartym, uważnym na to, co dookoła, z chęcią poznania nowego. Kiedy wsiadam na motocykl decyduję, który tryb włączam: „Podróż”, „Kill Bill” czy „Jadę po bułki”. Wydaje mi się, że i Wy i Wasze motocykle też mają te tryby.  I to jest super. Bo dzięki temu nawet z jazdy po bułki, możemy zrobić podróż.

Jeszcze jedna, ważna kwestia. Słów: wycieczka, podróż, wyprawa, używam wymiennie, nieraz w kontekście, w którym słownikowo nie zostałyby użyte. Kiedy wróciłam z Argentyny, mając w pamięci pokonywane na wdechu fragmenty Ruta 40, patagoński wiatr, tańczący ze mną i z motocyklem bardzo dynamiczne tango, noclegi w przydrożnych barakach, uważając się za niezłomnego podróżnika, moja ukochana Babcia przywitała mnie słowami „Moja turystko”. Od tamtej pory mam większy dystans – do słów, do siebie i do świata.

Nie byłoby mnie tutaj, gdybym tuż po studiach, nie spróbowała szczęścia w kilku, bardziej standardowych miejscach pracy biurowo-korporacyjnej. Na szczęście, okazało się, że to moje szczęście leży na drodze biegnącej w trochę innym kierunku.

Zapraszam Was do wspólnego odkrywania dróg.

Ania Jackowska – Kobieta na motocyklu